Baśka

 Rok temu jesienią pojawiała się w naszym ogrodzie wiewiórka. Otrzymała tradycyjne imię Baśka. Pan Mąż postanowił o nią zadbać, co kilka dni wynosił jej parę orzeszków. Baśka je chowała w zakamarkach ogrodu a my z wielką radością przyglądaliśmy się poczynaniom sprytnego zwierzaczka. 

Przyszła zima wiewiórka zapadła w sen, a z nią i ogród.

Minęło kilka miesięcy ociepliło się, trawa buchnęła soczysta zielenią, Baśka wróciła. Widywałam ją przy ogrodowym poidełku a czasem na brzozie koło tarasu gdy z zainteresowaniem mi się przyglądała. Można powiedzieć, że nawiązała się między nami nić przyjaźni, co dzień dolewałam jej świeżej wody a Ona na tyle się oswoiła iż zaczęła wbiegać na taras.  

Jednak pewne wydarzenie pozostawiło rysę na naszej przyjaźni. A było to tak: pewnego wiosennego popołudnia Pan Mąż wjechał do ogrodu kosiarką. Kosiarka furgotała równomiernie a ja na tarasie popijałam popołudniową kawę i czytałam, mówiąc krótko błogie lenistwo. Nagle kosiarka cichnie a do mych uszu dobiega wołanie męża „ Kochanie chcesz zobaczyć czereśnie to choć i się napatrz się bo później nie będziesz miała szansy” 

Zastanawiałam się o co Panu Mężowi chodzi przecież za wcześnie na czereśnie, jeszcze nie dojrzały. Dojrzałe to i owszem lubią znikać w dziobie dzięcioła.   

Podeszłam pod drzewo, co widzę nasza Baśka wyjada owoce. Pan Mąż pewnie by jej nie wypatrzył ale dostał pestką w głowę kiedy kosił trawę pod drzewem. Baśka chyba się zorientowała, iż popełniła wielkie faux pas. Weszła na nieco wyższą gałąź, schowała się za kępką liści. Długo tak nie wytrzymała, wisząca obok czereśnia kusiła. Ruda nie odrywając ode mnie wzroku  bardzo powolutku wyciągnęła łapkę po owoc a kiedy już go chwyciła szybko zdobycz wepchnęła do pyszczka.  

W tenże sposób mały złodziejaszek opędzlował całe drzewo.

Jak będzie w tym roku, czy uda mi się skosztować czereśni zobaczymy.