Wiosną o poranku słyszałam kilka razy charakterystyczne odgłosy wydawane przez dudka, pomyślałam: fajnie, że jest a jeszcze fajniej było by go ufocić.
Latem natknęłam się na tego pięknego ptaka w czasie wycieczek rowerowych, widać też lubi polne drogi, łąki i miedze porośnięte starymi drzewami. Tydzień temu jadąc do pobliskiego miasteczka na zakupy spotkałam się z nim na skraju naszej osady, wyleciał z zarośli i z gracją leciał nad drogą tuż przed samochodem. Nie miałam przy sobie aparatu ale już wiedziałam, że gagatek kreci się po okolicy. Przez kolejne popołudnia uzbrojona w aparat przechadzałam się po osadzie wypatrując go w okolicy opuszczonych domostw i starych sadów, niestety bez rezultatu. Dudek wyraźnie bawił się ze mną w chowanego, pokazywał się tylko w tedy gdy nie miałam przy sobie aparatu. Miałam się już poddać, punkty dla ptaka, jest nieuchwytny …. aż do …..
Pewnego poranka, siedzieliśmy wszyscy przy stole jedząc śniadanie tym razem w nieco większym gronie gdyż gościłam u siebie koleżankę. Tak więc leniwy wakacyjny poranek, jemy śniadanie, toczą się niezobowiązujące rozmowy. Nagle odkładam z impetem sztućce, krzyczę: DUDEK i wybiegam z salonu. Rodzina do takich akcji jest przyzwyczajona więc dalej konsumuje w spokoju, natomiast w oczach mojej przyjaciółki pojawiło się zdziwienie i niepokój (pewnie zaczęła obawiać się o stan mego umysłu). Po kilkunastu sekundach wbiegłam do salonu z wysłużonym cannonem i mam. Upolowałam, udokumentowałam obecność Dudka na naszych włościach. Przyleciał na śniadanie, w świeżo skoszonym trawniku łatwo mu było znaleźć smakowite kaski (teraz wiem jak go zwabić – jeszcze się na niego zasadzę).
